Demokracja bezpośrednia w teorii i praktyce politycznej - Maria Marczewska-Rytko
14,70 zł
Brutto
Dzieje rodzaju ludzkiego W ujęciu Fukuyamy zostały niejako podzielone na trzy okresy. Pierwszy odnosi się do historii ludzkości w czasie wyznaczonym zakończeniem zimnej wojny. Kolejny, związany z przeobrażeniami dokonującymi się w strukturach politycznych, gospodarczych i kulturowych wielu państw, możemy określić mianem okresu przejściowego. Wreszcie ostatni okres to ten, w którym ma zapanować liberalno-demokratyczna wizja świata. Fukuyama przyznaje, iż w wielu regionach świata może dochodzić do starć między państwami znajdującymi się jeszcze w epoce historycznej. Stąd teoria „końca historii” jest zwrócona ku przyszłości i pozostaje bliższa futurologii niż prognozowaniu wspartemu na przesłankach naukowych. W takim ujęciu historia traktowana jest jako balast, który należy odrzucić.
Polityka bezpieczeństwa
jest zgodna: z Rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r., nr 524/2013 z dnia 21 maja 2013 r., z Ustawą z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta i Kodeksem cywilnym.
Zasady dostawy UWAGA: Z POWODU URLOPU WSZYSTKIE ZAMÓWIENIA BĘDĄ REALIZOWANE PO 22 MAJA 2024 R.
Koszt wysyłki od 12,90. Przy zakupie za co najmniej 130 zł wysyłka gratis. Możliwy odbiór osobisty
Zasady zwrotu
Jeśli zamówione egzemplarze są uszkodzone lub wadliwe, Klient ma prawo do zwrotu towaru na nasz koszt. Towar bez wad Klient ma prawo zwrócić na swój koszt w terminie do 28 dni od dnia zakupu, pod warunkiem, że o swoim zamiarze poinformuje w ciągu 14 dni.
Ze Wstępu
Przemiany ustrojowe zapoczątkowane W bloku państw tzw. realnego socjalizmu w roku 1989 zaowocowały ogłoszeniem idei „końca historii”. Odwołując się do idei pohistorii, poczynając od rozumienia tego pojęcia w latach dwudziestych jako przekonania głoszącego, że w wieku dwudziestym historia straciła sens niosąc upadek i katastrofy niejako niezależnie od ludzkiej woli, aż do koncepcji mówiących o „końcu historii” jako rozwiązaniu wszelkich konfliktów, Jacques Le Rider wskazuje na fakt, iż upadek programów rewolucji socjalistycznej niejako zanegował polityczne dziedzictwo oświeceniowej nowoczesności. Stąd w świecie postmodernistycznym zasadne stały się pytania związane z pojmowaniem rozwoju. W myśl jednych koncepcji rozwój oznaczałby kreowanie wspólnot na zasadzie więzi narodowych i religijnych, w innych zaś - tworzenie systemów postdemokratycznych. Najbardziej jednak znanym reprezentantem „idei końca” pozostaje Francis Fukuyama, który to w znanym eseju Koniec historii? zawarł tezę o wyczerpaniu się historii rozumianej jako ścieranie się różnych wizji świata. Głosi także ostateczne zwycięstwo liberalizmu gospodarczego i politycznego nad takimi systemami politycznymi jak bolszewizm i faszyzm. Jak się jednak okazuje, liberalizm nie pozostaje w próżni ideowej. Sam Fukuyama wskazuje na zagrożenie liberalizmu, wynikające z nacjonalizmu i religijnego fanatyzmu.
Dzieje rodzaju ludzkiego W ujęciu Fukuyamy zostały niejako podzielone na trzy okresy. Pierwszy odnosi się do historii ludzkości w czasie wyznaczonym zakończeniem zimnej wojny. Kolejny, związany z przeobrażeniami dokonującymi się w strukturach politycznych, gospodarczych i kulturowych wielu państw, możemy określić mianem okresu przejściowego. Wreszcie ostatni okres to ten, w którym ma zapanować liberalno-demokratyczna wizja świata. Fukuyama przyznaje, iż w wielu regionach świata może dochodzić do starć między państwami znajdującymi się jeszcze w epoce historycznej. Stąd teoria „końca historii” jest zwrócona ku przyszłości i pozostaje bliższa futurologii niż prognozowaniu wspartemu na przesłankach naukowych. W takim ujęciu historia traktowana jest jako balast, który należy odrzucić.
Rok wydania: 2001
Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
ISBN 83-227-1712-1
Stron: 234
Oprawa twarda
Wymiary: 17 x 24 cm
Przemiany ustrojowe zapoczątkowane W bloku państw tzw. realnego socjalizmu w roku 1989 zaowocowały ogłoszeniem idei „końca historii”. Odwołując się do idei pohistorii, poczynając od rozumienia tego pojęcia w latach dwudziestych jako przekonania głoszącego, że w wieku dwudziestym historia straciła sens niosąc upadek i katastrofy niejako niezależnie od ludzkiej woli, aż do koncepcji mówiących o „końcu historii” jako rozwiązaniu wszelkich konfliktów, Jacques Le Rider wskazuje na fakt, iż upadek programów rewolucji socjalistycznej niejako zanegował polityczne dziedzictwo oświeceniowej nowoczesności. Stąd w świecie postmodernistycznym zasadne stały się pytania związane z pojmowaniem rozwoju. W myśl jednych koncepcji rozwój oznaczałby kreowanie wspólnot na zasadzie więzi narodowych i religijnych, w innych zaś - tworzenie systemów postdemokratycznych. Najbardziej jednak znanym reprezentantem „idei końca” pozostaje Francis Fukuyama, który to w znanym eseju Koniec historii? zawarł tezę o wyczerpaniu się historii rozumianej jako ścieranie się różnych wizji świata. Głosi także ostateczne zwycięstwo liberalizmu gospodarczego i politycznego nad takimi systemami politycznymi jak bolszewizm i faszyzm. Jak się jednak okazuje, liberalizm nie pozostaje w próżni ideowej. Sam Fukuyama wskazuje na zagrożenie liberalizmu, wynikające z nacjonalizmu i religijnego fanatyzmu.
Dzieje rodzaju ludzkiego W ujęciu Fukuyamy zostały niejako podzielone na trzy okresy. Pierwszy odnosi się do historii ludzkości w czasie wyznaczonym zakończeniem zimnej wojny. Kolejny, związany z przeobrażeniami dokonującymi się w strukturach politycznych, gospodarczych i kulturowych wielu państw, możemy określić mianem okresu przejściowego. Wreszcie ostatni okres to ten, w którym ma zapanować liberalno-demokratyczna wizja świata. Fukuyama przyznaje, iż w wielu regionach świata może dochodzić do starć między państwami znajdującymi się jeszcze w epoce historycznej. Stąd teoria „końca historii” jest zwrócona ku przyszłości i pozostaje bliższa futurologii niż prognozowaniu wspartemu na przesłankach naukowych. W takim ujęciu historia traktowana jest jako balast, który należy odrzucić.
Rok wydania: 2001
Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
ISBN 83-227-1712-1
Stron: 234
Oprawa twarda
Wymiary: 17 x 24 cm
chat
Komentarze (0)
Na razie nie dodano żadnej recenzji.
Dzieje rodzaju ludzkiego W ujęciu Fukuyamy zostały niejako podzielone na trzy okresy. Pierwszy odnosi się do historii ludzkości w czasie wyznaczonym zakończeniem zimnej wojny. Kolejny, związany z przeobrażeniami dokonującymi się w strukturach politycznych, gospodarczych i kulturowych wielu państw, możemy określić mianem okresu przejściowego. Wreszcie ostatni okres to ten, w którym ma zapanować liberalno-demokratyczna wizja świata. Fukuyama przyznaje, iż w wielu regionach świata może dochodzić do starć między państwami znajdującymi się jeszcze w epoce historycznej. Stąd teoria „końca historii” jest zwrócona ku przyszłości i pozostaje bliższa futurologii niż prognozowaniu wspartemu na przesłankach naukowych. W takim ujęciu historia traktowana jest jako balast, który należy odrzucić.